Lange weekenden en klimmen gaan samen als schulties en middelmatigheid. Dat weet de Yetiaan als geen ander. Zo ook is er dit pasen weer traditioneel geklommen naar Bourgondië om daar te genieten van de zon, croissantjes, baguettes, en niet te vergeten steile rotspartijen. Al op donderdagochtend vertrok de eerste auto die al snel werd omgedoopt tot “Bob & the single ladies” richting het zuiden. Nadat de zandstenen rotsen van Berdorff diezelfde dag waren bedwongen vertrok deze auto onder nietsontzienend gekwebbel, gegiechel en geroddel verder naar eindbestemming Saffres.
Waarom Yeti tezamen met heel studerend en klimmend Nederland louter in Saffres klimt is een goed bewaard geheim. Er zijn namelijk vele andere ontzettend mooie klimgebiedjes op kruipafstand van Saffres, daar waar het door al die suffe sac’ers tijdens paasweekend flink druk is. Daarom is er op vrijdag geklommen in het zonovergoten en geheel verlaten Hauteroche. Nadat de uiterst braviale ‘shit’ was overwonnen kon in de avond de rest van Yeti worden begroet met een spontane en geheel foutloos uitgevoerde dubbeldekker.
De volgende dagen is er hard geklommen en des te harder geborreld. De andere sac’ers hadden al snel door waar het superieure vuurtje zich bevond en sloten veelvuldig aan. Het is aan dat vuur dat er luidkeels is gewedstrijdtafeld (‘eigen gat’ is een regel om erin te houden), geblaat, koekjes gegeten, afgeknapt en gewoofd. Het na het weekeinde gepubliceerde relaas van de USAC secri beschrijft de situatie eigenlijk vrij accuraat.
Er kunnen zonder moeite nog vele pagina’s worden volgeblaat over dit weekend maar die zullen nooit tippen aan de ervaring van bijzijn. Daarom sluit ik af met de eeuwenoude dooddoener: Bijzijn is meemaken!
Door: Bob de Waard