Tien-Toppen-Team

Deze zomer heeft een groep van tien leden van S.V.A.C. Yeti twee weken lang met elkaar gealpineerd. Ons avontuur begon eigenlijk al in Delft, waar we samen tochten hebben gepland en hard hebben getraind om ons vervolgens topfit naar de Alpen te begeven.

Eenmaal in Zermatt aangekomen zijn wij op dinsdag 1 juli begonnen aan de zogeheten Spaghettitour. De aanloop op de eerste dag was lang en warm, maar gelukkig konden we verkoeling zoeken in een gletsjermeer. In de Rifugio Teodulo (3249 m) hebben we de middag doorgebracht met spelletjes spelen en het uitzicht op de Matterhorn te bewonderen.

De volgende dag begon vroeg. In het donker zijn we over de gletsjer naar de pas gelopen om te starten aan de Breithorn graat. Na deze prachtige rotsgraat in snoeiharde wind bereikten we allemaal de top van de Breithorn (4164 m). Vervolgens was het nog even doorlopen naar de Rifugio Guide della Val d’Ayas (3425 m), waar we een groot witbiertje wel verdienden!

Op donderdag hebben we maar liefst twee toppen beklommen. Eerst wat klauteren naar de Pollux (4092 m) en vervolgens lang en steil door sneeuw en ijs omhoog naar de Castor (4223 m). Daarna weer gezellig in twee grote touwgroepen over de Felikgletsjer naar de Rifugio Quintina Sella (3585 m) doorgestampt, waar we lekker in het zonnetje hebben uitgerust.

Vrijdag was de dag van de Liskamm, ook wel bekend onder de naam “Menschenfresser”. Deze naam heeft ons gelukkig niet te erg doen schrikken, vol goede moed vertrokken we om 4.30 weer terug naar het Felikjoch. Na een korte, steile sneeuwgraat werd de sneeuw toch echt ijs, en zijn we ijsklimmend richting de rotsen gegaan. Snel bereikten we de Liskamm Westgipfel (4480 m), terwijl de zon steeds sterker en feller ging branden. Na wat snelle Gipfelschnaps zijn we naar de Ostgipfel (4527 m) geklommen, voor velen de hoogste top waar ze tot op dat moment hadden opgestaan. Vanaf de Ostgipfel was het een kwestie van snel naar beneden gaan voordat de sneeuwgraat te papperig werd. We moesten ons in de file op de gletsjer dringen om af te dalen naar de Rigugio Citta di Mantova (3498 m), waar we de hele middag in de zon hebben gelegen en de verjaardag van een van onze tochtgenoten hebben gevierd met Grappa en Génépi!

Op zaterdag stond er een lange, lange dag op ons programma. We begonnen met de zuid-oost graat van de Vincentpiramid (4215m), en daarna hebben we achtereenvolgens op deze toppen gestaan: Balmenhorn (4167 m), Ludwigshohe (4341 m) en de Parrotspitze (4432 m). Aan het einde van de middag moesten we nog ‘eventjes’ naar de Signalkuppe doorlopen: bovenop deze top bevindt zich de Rifugio Margherita (4554 m). Enkelen uit onze groep begonnen erg last te krijgen van de hoogte. Tegen iedereens verwachting in was het eten in deze hut ontzettend goed, met zelfs verse watermeloen als toetje!

Zondag begonnen we aan de beklimming van de Dufourspitze (4634 m): het hoogte- en hoogste punt van de tour. In het donker zijn we vanaf de hut via het Grenxsattel naar de start van de graat gelopen. Terwijl de zon opkwam konden we genieten van vaste rots en heel gaaf klimmen. Uiteindelijk bereikten we de top, en konden we ons klaar maken voor de lange afdaling. Deze afdaling richting de Monte Rosa hütte was aardig pittig, met een steile afklim in een gletsjer spleet. Na even in het zonnetje te hebben gezeten bij de hut zijn we met brandende knieën verder gelopen, en hebben toch het laatste stuk maar een liftje gepakt naar Zermatt.

In het dal aangekomen zijn we met zijn allen naar Brigerbad gereden waar we moe maar intens voldaan in de thermalbaden hebben uitgerust.

Geef een reactie