ZFW: l’Esterel & Finale Ligure

 Het lijkt haast maanden geleden dat ik afscheid nam van de laatste kerstlunch van het jaar en in een lege trein door de Veluwe alvast m’n nette leren laarsjes ruilde voor m’n afgetrapte hardloopschoenen. De volgende ochtend vroeg vertrok een voor drie kwart slaperige Ferrari in de richting van het zuiden, onze bestemming: l’Esterel.

l’Esterel is een klimmassief in de buurt van Frejus met volop single-pitch routes en zelfs een paar multi-pitches. Uit een lange discussie van de aanwezige mijnbouwers heb ik de vrije conclusie getrokken dat het een vulkanisch gesteente is. In ieder geval was het mooi oranjerood en ruw en erg geschikt om op te klimmen. We hebben hier vier dagen geklommen op zonovergoten rots en (meestal) goed behaakte routes, vaak helemaal ongestoord en stil, een enkele keer met op de achtergrond het schrille gejank van jachthonden.

Toen onvermijdelijk het vel van m’n vingertoppen begon los te laten kwam de jaarwisseling als geboden.  Na unaniem besloten de beste oliebollen ooit en een geslaagde pub quiz werd het nieuwjaar met wensbalonnen, grondbloemen, champagne en een fles uitzonderlijk vieze rum ingeluid. Op de eerste dag van het nieuwe jaar sliepen we uit en reden in de loop van de middag langs de kust omhoog naar Finale Ligure.

Finale Ligure is een kustplaatsje in Italië en heeft in plaats van een bescheiden topo een heuse bijbel met klimgebiedjes om uit te kiezen. Het klimmen hier werd gekenmerkt door een vlijmscherpe rots, vele fingerpockets en de sportklimmersdroom: kettingen bovenaan haast alle routes. De routes waren vaak niet erg lang en extreem goed behaakt wat het hele gebeuren weer erg relaxed maakte. Single-pitchen is picknicken right? De avonden werden gespendeerd half buiten met uitzicht op zee, aan een lange tafel waaraan spelletjes speelde ingepakt in dekens of slaapzakken.

Al het klimmen, hele dagen buiten zijn, een vet leuke groep en zelfs het zwemmen in de zee waren de perfecte ontsnapping aan de druilerige winterdip van Nederland. Met de tentamens voor de boeg voelt het nog even extra zuur maar gelukkig kunnen we al gaan aftellen naar de eerstvolgende weekendjes buiten, waar de gladde Belgische steen ons wel weer even wennen zal blijken maar het klimmen en de gezelligheid ons weer een beetje op ZFW brengen. En anders hebben we altijd de foto’s nog.

Door: Sita van Hasselt